Een terugblik op mijn hardloopjaar 2023

Het is misschien wat laat voor een terugblik, maar dit leek mij wel een passende eerste blogpost voor mijn website. Met deze terugblik leer je mij gelijk een beetje kennen en heb ik je bijgepraat over mijn huidige situatie. Veel leesplezier!

Het jaar 2023 was niet bepaald mijn jaar. Over het algemeen ben ik echt wel heel positief ingesteld maar op hardloopgebied kende ik dit jaar echt meer diepte- dan hoogtepunten. Begrijp me niet verkeerd, er waren zeker ook mooie hoogte punten, maar er waren veel en vooral langdurige tegenslagen. Ik neem je graag mee door 2023, waarin ik meerdere blessures moest overwinnen. Tijd om dit jaar het goed af te sluiten en mijn pijlen te richten op succesvoller 2024.

Januari

Zoals ik zei was 2023 niet alleen maar kommer en kwel. Ik startte het jaar goed op trainingsstage in Kenia. Januari is koud en grauw in Nederland dus overwinter ik graag in Afrika. Iten is een klein dorpje in Kenia, maar ook hét hardloopmekka van de wereld. Ik draaide goede trainingen in voorbereiding op een aantal voorjaarswedstrijden die ik op de planning had voor februari en maart.

Februari

Februari stond in het teken van wedstrijden. Ik kwam net terug van een goede zes weken hoogtestage in Kenia en had mij goed voorbereid. Het hoofddoel was het NK 10 km bij de ‘Groet uit Schoorl Run’. Verder stonden er nog twee crossen in het buitenland op de planning.

Ik vloog naar Spanje en naar Portugal om punten bij elkaar te lopen voor de World Ranking Cross Country. Door een goede positie te halen op deze ranking kon ik mij mogelijk plaatsen voor de 10.000 m op het WK atletiek later dit jaar. Beide crossen eindigde ik als vierde, niet helemaal waar ik op hoopte en ook niet goed genoeg om top 8 op de ranking te halen.

Het NK 10 km werd wél een van de hoogte punten van 2023. Ik eindigde als tweede, achter een ijzersterke Diane van Es die een Nederlands record liep. Met mijn tijd van 32:28 zat ik maar drie seconde boven mijn baanrecord; veelbelovend voor de rest van het jaar.

Maart

Ik probeerde mijn wedstrijdvorm nog even door te trekken en maakte op 12 maart mijn debuut op de halve marathon bij de CPC loop. De omstandigheden waren zwaar in een winderig Den Haag, waardoor ik tevreden naar huis ging met een tijd van 1:10.43. Ik liep niet de beoogde sub 70 minuten, maar had zeker alles uit de wedstrijd gehaald. De finishfoto spreekt boekdelen. Ruimte voor verbetering voor mijn tweede poging later dit jaar (hoopte ik).

Nog geen twee dagen later stapte ik (weer) in het vliegtuig voor mijn tweede hoogtestage van het jaar, dit keer in Flagstaff, Arizona.

April

April was een drukke maand. Ik draaide nog een aantal goede trainingen op hoogte in Flagstaff om halverwege de maand terug te vliegen naar Nederland.

Eenmaal geland werd ik door Eric (mijn vriend) opgepikt van Schiphol om meteen door te rijden naar Rotterdam voor de NN Rotterdam Marathon waar ik aanwezig ben voor Hoka. Op zaterdag organiseerden we een leuke shake-outrun en yogasessie in samenwerking met Yoga Studio’s Rotterdam. Op zondag stond ik aan de start van de 1/4 marathon voor een trainingswedstrijdje en moedigen we de lopers van de hele marathon aan. Daar krijg ik toch ook wel marathon kriebels van!

Thuis aangekomen heb ik welgeteld vijf dagen om mijn tas uit- en weer opnieuw in te pakken. Het is tijd voor de laatste specifieke voorbereiding voor het baanseizoen. Dat doe ik met Team 4 Mijl in het lekkere warme Monte Gordo, Portugal!

Mei

Mei startte met mijn laatste trainingen in Portugal. Ik voelde me fit en klaar voor het baanseizoen. Een klein aandachtspuntje was een zeurende pijn in mijn voet, maar niks alarmerend dacht de fysio. Ik skipte mijn laatste training en besloot op de crosstrainer te staan, het werk was toch al gedaan. Eenmaal terug in Nederland toch even een echo maken voor de zekerheid. Er zat wat vocht maar dat zou met een paar dagen looprust wel opgelost moeten zijn. Vol goede moed stapte ik mij racefiets. Toch voelde mijn voet een week later niet goed dus ging ik naar de sportarts. Hij kwam snel met zijn diagnose; een overbelaste peesplaat ook wel bekend als hielspoor.

Dat was een flinke klap, vijf dagen voordat ik in het vliegtuig naar Londen zou stappen voor dé wedstrijd waar ik misschien al die weken voor had getraind, de Night of the 10.000m PB’s. Het aantal goede 10.000m wedstrijden is schaars, heel schaars. Die week doen we er alles aan om mij en mijn voet zo fit mogelijk in Londen te krijgen; elke dag tapen, oefeningen en testen wat wel en niet gaat.

Op 20 mei sta ik aan de start op de Parliament Hill Track, gebrand om alles eruit te halen. Soms houd je jezelf voor de gek maar dat was ook mijn enige kans. Na 32 (mentaal) hele zware minuten en 45 seconde kom ik teleurgesteld over de finish. Gelukkig snel gevolgd door mijn lieve trainingsmaatje Jacelyn Gruppen die mij troost.

Juni

Terug uit Londen was het tijd om te focussen op herstel. Ik zou eigenlijk starten op de 3000 m bij de grootste Nederlandse atletiekwedstrijd van het jaar, de FBK games. Dat feestje ging niet door, in plaats daarvan zat ik samen met Eric en Cathy op de tribune.

Het herstel verliep stroef. Rust bleek niet de oplossing, alternatieve trainingen gingen prima en ik mocht zelfs wel wat hardlopen. Toch bleef de pijn aanwezig. Na eigenlijk al een streep door de NK 10.000m te hebben gezet belde ik mijn coach Eddy Kiemel op: “Ik wil het NK lopen”. Nee, de voet was niet hersteld en ja ik had nog steeds pijn. Voor mijn gevoel maakte het alleen niks uit wat ik deed. Of ik nou wel of niet loop, die voet deed toch wel pijn en ik wilde de Nederlandse titel. Was het verstandig? Misschien niet. Haalde ik hier veel voldoening en energie uit? Dat zeker!

10 juni was een extreem warme dag, niet in mijn nadeel. Het werd een langzame, tactische wedstrijd. Met een harde laatste kilometer liep ik weg bij mijn concurrente Jennifer Gulikers en kwam als eerste over de streep, als Nederlands Kampioen 10.000m.

Juli

Zoals gezegd bleek rust niet de oplossing voor de overbelaste peesplaat onder mijn voet. Na het NK besloot ik dat het tijd was om het over een andere boeg te gooien en startte ik met shockwave therapie.  Shockwave therapie is een methode waarbij geluidsgolven heel gericht toegediend worden op de beschadigde pees of spier, waardoor de stofwisseling geactiveerd wordt en het de zelfhelende werking van het lichaam versnelt. Het enige nadeel van shockwave is dat de belasting ook moet worden aangepast. Dat betekende dus minder hardlopen. Toch vonden we een fijn weekritme. Ik deed een training voor de behandeling en plande een krachttraining erna. De volgende dag fietsen, crosstrainer of zwemmen en de dag daarna lopen in de AlterG (een anti-zwaartekrachtloopband waar ik met dank aan ProCare / Lode gebruik van kon maken). Zo hield ik het tweede deel van de week over om nog weer wat te kunnen lopen afgewisseld met alternatieve training.

Waarom dan toch zo’n vol schema als je geblesseerd bent? Ik had nog een stip op de horizon, waar ik heel graag naartoe wilde werken. Namelijk de World University Games in Chengdu, China. De inschrijving was al geregeld en de tickets al geboekt, dus ik was er op gebrand om hier nog zo goed mogelijk aan de start te staan. En gelukkig, na drie weken sloeg de shockwave aan en verdween de pijn onder mijn voet. Ik vloog op 26 juli voor het eerst in mijn leven naar Azië!

Augustus

Hardlooptechnisch gezien was augustus een korte maar bijzondere maand. Op 1 augustus startte ik op de 10.000m bij de World University Games in Chengdu, China. Aan de race ga ik niet veel woorden vuil maken. Het was extreem warm en benauwd en ondanks dat ik er alles aan had gedaan, was ik gewoon niet goed genoeg. Ik stond als tweede geplaatst maar kwam als achtste over de finish in een tijd van 34:10.17. En toch ben ik ontzettend blij dat ik er was want wat een ervaring was dit toernooi!

De World University Games is een soort Olympische Spelen voor studenten. Het wordt elke twee jaar georganiseerd maar wegens COVID was dit de editie van 2021. Het evenement wordt altijd groots opgezet met een fantastische openingsceremonie, een atletendorp en mooie sport venues. Maar China zou China niet zijn als ze daar nog een schepje bovenop zouden doen. Als atleet zijnde werden wij behandeld als koning of koningin. Speciale wachtrijen op het vliegveld, een eigen busbaan, goody bags met zoveel spullen dat ik het niet mee naar huis kreeg, en ga zo maar door. Het was een fantastische ervaring die ik, ondanks mijn teleurstellende sportieve prestatie, niet had willen missen.

Op 4 augustus stond ik weer op het vliegveld, maar niet om terug te vliegen naar huis. Het was tijd voor een welverdiende vakantie; drieënhalve week backpacken met Eric in Thailand. Geloof me als ik zeg dat ik niet overdrijf als mijn hardloop kilometers in die weken op twee handen te tellen zijn.

September

We sluiten de vakantie goed af. Onze vlucht via Wenen is overboekt dus worden we overgezet naar een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam! Eenmaal thuis ben ik helemaal uitgerust, opgeladen en bovenal, pijnvrij! Vastberaden om er een goed najaar van te maken stel ik samen met coach Eddy Kiemel een plan op om weer op te bouwen richting een aantal najaarswedstrijden. We besluiten het rustig aan te pakken en ik sla de eerste wedstrijden over. Na drie weken rustig opbouwen is het tijd om wat wedstrijdritme op te doen bij de Tilburg Ten Miles. Ik weet dat ik nog niet wedstrijdfit ben maar ik loop de wedstrijd als goede trainingsprikkel. De 16 kilometer valt me best zwaar, maar ik weet het tempo redelijk vast te houden zonder mezelf helemaal over de kop te lopen en finish in 56 minuten en 6 seconde als zesde vrouw.

De volgende dag sta ik op en begin ik de dag met een ochtendduurloopje. Een uurtje rustig loslopen. Ik merk dat ik wat stijf ben in mijn zij en bil en stuur mijn fysio Bob Stoker gelijk een berichtje voor een check-up. s’Middags doe ik eerst wat mobilisatie-oefeningen en vertrek ik voor nog een rustig duurloopje. Na zo’n vier kilometer stop ik even want mijn rug voelt toch wel echt stijf. Ik rek weer wat en probeer door te lopen maar loop helemaal vast. Ik strompel de kortste weg naar huis.

Na een week vol fysio, rekken en rust is er geen vooruitgang in mijn rug en ga ik naar de sportarts. Hij vertrouwd het niet stuurt me door voor een MRI. Een paar dagen later krijg ik de uitslag een stressfractuur in mijn sacrum. Einde seizoen, alweer.

Oktober

Over oktober kan ik heel kort zijn, ik heb zo ongeveer niks gedaan. Ik had een poging willen doen voor de titel op het NK halve marathon bij de Bredase Singelloop. Mij eerste plek van vorig jaar op de 4 Mijl van Groningen willen verdedigen maar ik stond langs de kant. Ik mocht de eerste weken met mijn stressfractuur weinig (alternatief) trainen. En heel eerlijk gezegd vond ik dat niet zo erg, ik had ook helemaal geen zin. Na een zomer gekwakkeld te hebben wou ik niet weer ‘onder druk’ ergens naar toe werken. Daar is dit overigens ook geen blessure voor. Na twee weken volledige rust had ik het een plekje gegeven in mijn hoofd, was de pijn in mijn rug wat weggeëbd en had ik weer behoefte aan wat beweging. Heel rustig startte ik met zwemmen en zette ik mijn racefiets op de Tacx om zonder impact toch wat te kunnen sporten.

In het laatste weekend van oktober staat traditiegetrouw het Team 4 Mijl trainingsweekend in Drouwen op de kalender. Daar had ik in principe natuurlijk niet zoveel te zoeken want ik kon toch niet lopen. Toch heb ik geen moment getwijfeld of ik wel of niet zou gaan. Ik had me erbij neergelegd dat ik voorlopig niet kon lopen, dus probeerde ik het beste ervan te maken van wat ik wél kon doen. Vanuit Drouwen maakte ik weer het eerste fietsritje op de weg.

November

In november pakte ik de draad echt weer op. Niet qua lopen want voor een stressfractuur staat minimaal zes weken hersteltijd. Wel qua alternatief trainen. Na zwemmen en fietsen probeerde ik ook weer wat te crosstrainen en aquajoggen. Daarnaast startte ik voorzichtig met kracht training.

Het herstel verliep voorspoedig, ik had geen pijn meer en kon steeds meer training aan. Ik zette zelfs weer mijn eerste hardlooppasjes in de Alter G (anti-zwaartekracht loopband). Ook dat ging goed en na acht weken looprust mocht ik aan het einde van de maand dan eindelijk weer voorzichtig beginnen met hardlopen!

December

Ondanks dat de opbouw goed bleek te gaan werd ik begin december toch weer teruggefloten door mijn lichaam. Ik merkte weer stijfheid in mijn zij, vergelijkbaar met de pijn eind september. We willen geen risico’s nemen deze revalidatie en besluiten het lopen weer even stop te zetten. Een flinke teleurstelling maar het is niet anders. Ik heb het geluk dat ik een sportief zusje en vriend heb want ik krijg rond de kerstdagen goed gezelschap tijdens mijn alternatieve trainingen. Dat is toch wel fijn. En nu ik toch niet fit hoef te zijn voor wedstrijden kan ik extra genieten van alle feestdagen; ‘Always look on the bright side of life’!

Op naar een gezond, blij en succesvol 2024

Nu ik dit schrijf is het alweer januari 2024 en heb ik ondertussen het lopen weer voorzichtig opgepakt! Dit jaar staat voor mij nu in het teken van gezond en belastbaar worden. En omdat vol te houden is een ding heel belangrijk, blij worden van wat je doet! Ik probeer te genieten van elke pas die ik nu kan zetten. Als ik op die manier kan blijven doorbouwen komen de successen vanzelf! Benieuwd wat voor trainingen ik doe in mijn opbouw? Volg mij op Strava voor een greep van mijn trainingen!

Wat zijn jouw doelen voor dit jaar? Laat het mij weten in de comments!